เปิดเส้นทางก่อนจะดัง “เจมส์ ภูริพรรธน์” จากเด็กแคสต์งาน สู่นักแสดงมืออาชีพ
แจ้งเกิดเป็นนักแสดงมีผลงานให้ได้ติดตามแล้วมากมาย สำหรับนักแสดงหนุ่มมากความสามารถ อย่าง “เจมส์ ภูริพรรธน์ เวชวงศาเตชาวัชร์” ล่าสุดกับภาพยนตร์เรื่อง “พี่นาค” จากไฟว์สตาร์ โปรดักชั่น ที่เตรียมจะเข้าฉายวันที่ 21 กุมภาพันธ์นี้แล้ว ว่าแต่ชีวิตในวัยเด็ก และเส้นทางการเข้าสู่วงการบันเทิงของหนุ่ม “เจมส์” จะเป็นอย่างไร ไปฟังจากปากของเจ้าตัวกัน
สำหรับชีวิตในวัยเด็กเป็นนักเรียนคนหนึ่งที่ชอบกิจกรรม ก็เริ่มจากกิจกรรมฟุตบอล เป็นนักฟุตบอลโรงเรียน โตขึ้นมาก็จะเป็นสายนักดนตรี พอเข้ามัธยมปลายก็เริ่มมีผลงานทางด้านวงการบันเทิงบ้าง ทำให้ค่อยๆ ก้าวเข้ามาจากนักเรียนสู่วงการบันเทิง เริ่มจากตอนอยู่ชั้นม.6 เต็มๆ ก็คือมหา’ลัย วีรกรรมแสบๆ ของเรา ตอนเด็กๆ ผมชอบแกล้งเพื่อน แต่ที่จำได้ก็คือแกล้งเรื่องกิน วันนั้นไปกินพิซซ่าไปกัน 4 คน จะมีเพื่อนสายกินพิซซ่า ผมก็เปิดหน้าพิซซ่าแล้วก็ใส่พริกเข้าในข้างใต้ แล้วก็ปิดหน้าไว้เหมือนเดิม มันก็เหมือนยังไม่ได้ทำอะไร แล้วก็กินเหมือนฉุนหนักจนอาเจียนออกมา ซึ่งอันนี้ทำให้รู้สึกผิดเพราะเพื่อนมันเจ็บหนักด้วย และจำได้แม่นเลยครับ
ความฝันของเราในวัยเด็ก คือผมอยากเป็นนักกีตาร์ อยากเข้ามาด้วยผลงานดนตรี แต่อะไรไม่รู้ให้ผมหันมาทำวงการแสดงมากกว่า
เส้นทางก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง เริ่มจากเดินสายแคสต์โฆษณา แต่ไม่เยอะมาก ไม่ถึง 100 ตัว ก็จะประมาณ 10 กว่าตัว เริ่มรู้สึกว่าไม่ได้เลย 10 ตัว เงียบหายไปพักนึงจนพี่ๆ โมเดลลิ่งเรียกผมไปแคสต์หนังของ “พี่พชร์ อานนท์” เรื่องแรก “พี่พชร์” ก็จับมาแสดงเลย ตอนนั้นแสดงหนังเรื่องอะไร ม.6/5 ปากหมาท้าผี พอมีการแสดงหนัง เล่นไปได้ 2 เรื่องได้มีการแคสต์ละครอีก ไปแคสต์ละครครั้งแรกก็ได้ละครมาเรื่องนึง เป็นการก้าวเข้าละครครั้งแรก
เราคาดหวังกับการแคสต์ละครอย่างไรบ้าง ไม่คาดหวังเลย เพราะเราผิดหวังมาตั้งแต่โฆษณาแล้ว บรรยากาศคือคนเยอะมาก แต่เอาแค่คนเดียว และหนังมันมีแต่เด็กวัยรุ่นหน้าตาดีทั้งนั้นเลย ผมก็ไม่ได้มั่นใจอะไร เพราะผมคิดว่ายังไงก็ไม่ได้หรอก แต่ก็ได้
พอละครก็เด็กหน้าตาดีเล่นละครช่อง 3 คงเลือกแบบที่สุด กลายเป็นว่าผมได้มาซะงั้น เหมือนกับผมไม่ได้คาดหวังอะไร แต่ผมได้มา ความแตกต่าง ละครกับภาพยนตร์ ผมว่าฐานเยอะนะ ผมว่าภาพยนตร์มันคือชีวิตจริงของคน ที่กินก็คือกิน พอดีใจก็ยิ้ม แต่พอเป็นละครมันต้องชัดกว่า กินก็ต้องรู้ให้กินจริงๆ ดีใจก็ต้องชัดมาก ในการแสดงผมว่าความต่าง มันคือความจริงมากกับความต้องชัดมากสำหรับภาพยนตร์กับละคร
แต่ถ้าถามว่าชอบอะไรมากกว่ากัน ชอบภาพยนตร์ เพราะเราเล่นภาพยนตร์มันคือความจริงที่เรารู้สึกจริงๆ ถ้าเราเอาความรู้สึกจริงๆ ไปเล่นในละครก็จะกลายเป็นว่าเล่นแข็ง เล่นไม่เห็นรู้สึกเลย มันสื่อไม่ได้ แต่พอมาอยู่ในภาพยนตร์เป็นว่าดี มันเลยกลายเป็นว่าผมไม่ถนัดเล่นชัดมาก ก็เลยชอบภาพยนตร์มากกว่า
คาดหวังกับภาพยนต์เรื่องแรก ตอนนั้นไม่คาดหวังเลยเพราะว่าเราเป็นเด็กใหม่ทั้งหมด เด็กประมาณ 10 คน เป็นเด็กใหม่ทั้งหมดเข้ามา ไม่มีชื่อเลยสักคน นักแสดงไม่มีชื่อเลย แต่ว่าหนังทำเงิน กลายเป็นว่าไม่คาดหวังเลย วันแรกที่เราเข้ามาได้หลายล้าน ซึ่งทำให้ทุกอย่างดูสวยหรูสวยงามไปหมด ตอนนั้นก็เกินความคาดหวัง ตอนนี้ก็เป็นคนเล่นภาพยนตร์ไปแล้ว ทุกๆ ปีก็จะมีภาพยนตร์ให้ติดตาม บางปีก็จะมี 2-3 เรื่อง
ไอดอลในการแสดงของเรา เรื่องการแสดงผมมีคนหนึ่ง คือ “พี่โป๊ป ธนวรรธน์” ผมเล่นละครเรื่องแรกกับพี่เขาแล้วผมเล่นเป็นน้องเขา ด้วยความที่เป็นพี่น้องกันแล้วเล่นด้วยกันทั้งเรื่อง แล้วต้องสนิทกัน ผมเลยรู้สึกว่าคนไม่สนิท พอไปถ่ายแล้วมันสนิท กลายเป็นว่าในเรื่องสนิท นอกเรื่องก็ต้องสนิท พอเวลาเล่นกับเขามันรู้สึกว่าเขาเป็นพี่ชายเราจริงๆ แล้วรู้สึกว่าเขาได้ทุกบทจริงๆ เขาได้ทุกซีนจริงๆ เรียกน้ำตาได้ เรียกเสียงหัวเราะได้ อยากได้อะไรคือสั่งได้หมด
จากวันนั้นถึงวันนี้เคยคิดไหมว่าจะมีชื่อเสียงโด่งดัง ไม่ครับ ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่ายังไม่มีแฟนคลับอะไรมากมาย แค่มีคนรู้จักประมาณหนึ่ง แค่มันอยู่จุดนี้คือผมคิดว่ามันสบายใจแล้ว ผมว่าถ้าดังไปกว่านี้ ถ้าอนาคตดังไปกว่านี้ผมว่ามันลำบาก จะไปกินข้าวข้างทางมันได้เหรอ จะไปเดินกับสาวก็ไม่ได้ แต่ทุกวันนี้ก็แสบได้เลย มันดีอะแบบไม่มีคนรู้จักเลย หรือว่ามีคนรู้จักเยอะ อยู่แบบกลางๆ จะทำตัวยังไงก็สบาย เป็นเด็กคนหนึ่งได้ที่ไม่ใช่เป็นดาราเหมือนคนอื่นๆ
ฝากขอบคุณแฟนคลับที่คอยติดตามผลงาน ขอบคุณแฟนๆ ที่ยังคอยติดตามกันอยู่ 5-6 ปีจนถึงวันนี้ แต่ผมก็ตอบแทนอะไรไม่ได้นอกจากมีผลงานออกมาเรื่อยๆ แล้วก็แปลกใหม่ตลอด ผมว่าอันนี้เป็นการตอบแทนให้กับแฟนๆ ภาพยนตร์ จากวันหนึ่งผมเล่นเป็นนักเรียน แต่วันนี้ผมเล่นเป็นตุ๊ดแล้วนะ ก็สนุกดี ถ้าชอบเป็นกำลังใจให้กัน ขอบคุณครับ
