เสียงปี่พาทย์ขับขานท่วงทำนองไพเพราะเสนาะหู กำปั้น (ศรัณย์ ศิริลักษณ์)เด็กหนุ่มวัยเพิ่งแตกพานร่ายรำท่วงท่าของศิลปะโขนได้อย่างวิจิตร และงดงาม ท่วงท่าอันอ่อนช้อย เรียกความสนใจจากผู้ชมไม่ให้ละสายตา แต่ใครจะรู้ว่าเด็กหนุ่มหน้ามนคนนี้...ชีวิตเขาไม่ได้ถูกลิขิตมาเพื่อ เป็น...โขน แต่ถูกขีดเส้นทางเดินเอาไว้แล้วว่า...เขาต้องเป็นแชมป์มวยไทยเท่านั้น !!! โดย คำรณ(วินัย ไกรบุตร) อดีตแชมป์มวยไทยที่ถูกพวกมาเฟียในวงการมวยสั่งเช็คบิลด้วยความตาย แต่รอดมาได้เพราะสายทอง(ฐรินดา กรรณสูต)เมียรักของคำรณเอาตัวปกป้องสามีจากกระสุนปืน สายทองเลือกชีวิตของลูกน้อยในท้องแทนที่ชีวิตตัวเอง คำรณให้สัญญากับเมียรักและตั้งชื่อให้เด็กน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูคนนี้ ว่า...กำปั้น ชื่อแห่งเกียรติยศที่จะต้องมาสานฝันของพ่อให้จงได้
กำปั้น เติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูอย่างเข้มงวดของคำรณ ที่ปูทางทุกอย่างไว้สู่เส้นทางการเป็นนักมวย เหมือนกับที่เขากำลังพยายามปลุกปั้น สังเวียน (พิชยดนย์ พึ่งพันธ์ )ลูกชายคนโตที่กำลังก้าวสู่อนาคตของนักมวยอย่างที่คำรณหวัง ฝีมือการชกของสังเวียนเป็นที่ถูกใจค่ายมวยเจริญชัยของ เฮียอ๋า(ศตวรรษ ดุลยวิจิตร) แถมสังเวียนยังไปชอบพออยู่กับ หลิว(กัญญา รัตน์เพชร์)เด็กสาวใจแตกลูกสาวของเฮียอ๋า ปัจจุบันคำรณมีอาชีพขับแท๊กซี่เป็นอาชีพหลัก เนื่องจากกระสุนปืนในอดีตทำให้คำรณขาเป๋ไปข้างหนึ่ง คำรณภาคภูมิใจที่สามารถปั้นสังเวียนให้เป็นไปในทางที่ตัวเองต้องการแล้ว จึงคิดว่ากำปั้นก็น่าจะจับมาปั้นได้ไม่ยาก แต่หารู้ไม่ว่าทุกๆวันหลังจากที่คำรณขับรถไปส่งกำปั้นเรียนแผนกช่างยนต์ใน โรงเรียนอาชีวะ รถมอเตอร์ไซค์ของ รำไทย (พิมพ์ชนก ลื อวิเศษไพบูลย์)เด็กสาวหน้าตาน่ารักแต่ก๋ากั๋นจากโรงเรียนนาฏศิลป์จะมาติด เครื่องรอรับกำปั้นเพื่อหนีการซ้อมในชมรมมวย พาไปฝึกซ้อมนาฏกรรมโขนที่บ้านศิลป์ไทยเป็นประจำ
รำไทย เป็นลูกสาวคนเดียวของ ศิลป์ไทย (เกรียงไกร อุณหะนันทน์)หรือ ครูศิลป์ อดีตครูโขนในกรมศิลป์ เคยเป็นผู้ดีเก่าเจ้าระเบียบ แต่ทุกวันนี้สมบัติที่เหลือติดตัวมีอยู่แค่ 2 อย่าง คือบ้านเรือนไทยริมน้ำหลังสวยที่นายหน้าหลายคนจ้องตาเป็นมัน และวิชาศิลปะการรำโขนที่ครูศิลป์ตั้งใจถ่ายทอดให้กับเด็กรุ่นใหม่ จึงเปิดบ้านรับสอนโขนให้กับเด็กๆในละแวกนั้น เพื่อใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ครูศิลป์ไม่เคยคิดถึงเงินทอง ไม่เคยเรียกเก็บเงินค่าสอน แม้ทุกบาสทุกสตางค์ที่หาได้จากการรับงานรำโขนโชว์ตามงานต่างๆที่ยังมีผู้ว่า จ้าง จะหมดไปกับค่ารักษาอาการป่วยด้วยโรคมะเร็งของ ดวงใจ(ดวงดาว จารุจินดา) แม่ของรำไทยที่ต้องเข้าๆออกๆโรงพยาบาลเป็นประจำ แต่ครูศิลป์ก็ไม่เคยย่อท้อต่อความลำบาก คำนึงที่ครูศิลป์มักจะพูดให้รำไทยและกำปั้นฟังเสมอๆก็คือ “ถึงจะหมดเนื้อหมดตัวบ้านจะถูกยึด แต่ขอให้โขนยังอยู่ต่อไป” กำปั้นเชื่อและรักในศิลปะการรำโขนมากพอๆกับที่รักรำไทย เด็กหนุ่มสาวสองคนจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อสานต่อปณิธานของครูศิลป์
แต่อุปสรรคทางโขนของกำปั้นเกิดขึ้นเมื่อพ่อจับได้และห้ามกำปั้นรำโขนอีก กำปั้นทพเลาะกับพ่อหนีออกจากบ้าน แต่ครูศิลป์บอกว่าพ่อทำไปเพราะรักกำปั้นในแบบของพ่อ ให้กำปั้นกลับไปหาพ่อ และค่อยๆทำให้พ่อเข้าใจ กำปั้นยอมฝึกมวยต่อและสัญญากับพ่อว่าจะเลิกรำโขน แต่กำปั้นก็คอยหลบมาซ้อมโขนอยู่เรื่อยๆเพราะอยากไปคัดตัวแสดงโขนเทิดพระ เกียรติวันพ่อที่จะมีขึ้นในเร็วๆนี้ ♦
