คิดถึงเหลือเกินลูกเอ๊ย..วันนี้พารูป “น้องแพดเม่”กลับหาดใหญ่

คิดถึงเหลือเกินลูกเอ๊ย..วันนี้พารูป “น้องแพดเม่”กลับหาดใหญ่

      จากกรณี “น้องแพดเม่” พลัดตกน้ำระหว่างหนีอุทกภัยหาดใหญ่ ตามที่เป็นข่าวล่าสุด “คุณแม่น้องแพดเม่” โพสต์ว่า วันนี้พารูปน้องแพดเม่กลับหาดใหญ่

อ่านข่าวต่อ: “บิณฑ์” วอนผู้ประสบภัยน้ำท่วมหาดใหญ่หยุดข่มขู่กู้ภัย

       โดย “คุณแม่น้องแพดเม่” โพสต์ว่า วันนี้พารูปน้องแพดเม่กลับหาดใหญ่ กลับไปสู้ความจริงที่พาพี่เชกับปาป๊าหนีมาหลายวัน...

บันทึกในวันที่ชีวิตเหมือนเดินมาถึงจุดที่ต่ำที่สุดจริงๆ

       ธุรกิจโรงแรมที่พวกเราทุ่มทั้งแรงและหัวใจสร้างขึ้นมา ทั้งล็อบบี้และร้านอาหารใหม่พังลงในชั่วข้ามคืน ต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะฟื้นกลับมาได้ แต่เศรษฐกิจท่องเที่ยวหาดใหญ่คงจะพังยาว

       คาเฟ่เด็ก สถานที่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของน้องแพดเม่ พังจนแทบไม่เหลืออะไร

จะซ่อมแซมก็ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าหกเดือน แต่หัวใจเราไม่แข็งแรงพอจะกลับไปยืนในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำและเสียงหัวเราะของน้องแพดเม่อีกแล้ว

      การต้องบอกลาน้องพนักงานที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ทำให้รู้สึกเหมือนหัวใจสลายซ้ำแล้วซ้ำอีก

 รถจมน้ำมิดหลังคา

       บ้านเองก็เสียหายหนักจนอยู่ไม่ได้ เฟอร์นิเจอร์บิ้วท์อินพังยับ และฝ้าที่รั่วหลายจุดจนเกือบถล่ม บ้านพ่อที่อยู่ในรั้วเดียวกันก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน หมาที่เรารักต้องส่งไปฝากเพื่อนที่กรุงเทพฯ เพราะไม่มีพื้นที่ปลอดภัยให้มันอยู่กับเรา

พี่เชก็ต้องการเรามากกว่าที่เคย บางเวลาเขาสดใสร่าเริง แต่บางเวลาก็เศร้าลึกจนเห็นแล้วเจ็บตาม เขายังคิดถึงน้องสาวเสมอ

ความจริงที่ยอมรับได้ยากคือ... ถ้าแพดเม่ยังอยู่ เราคงยังมีแรงสู้มากกว่านี้ แต่วันที่น้องจากไป เหมือนเสาหลักในใจหายไปทันที เหลือแต่เราที่ไม่รู้จะยืนต่อยังไง

คำปลอบใจจากคนรอบข้างอย่าง

“สู้ๆนะ”

“เข้มแข็งไวๆนะ”

“ยังมีพี่เชที่ต้องดูแลนะ”

เรารู้ว่าทุกคนหวังดี แต่บางครั้งมันจุกจนพูดไม่ออก เพราะแม้แต่เวลาจะเศร้า เราก็ยังแทบไม่มี อยากร้องไห้สุดเสียงก็ต้องรอให้พี่เชหลับ เพราะไม่อยากให้ลูกเห็นสภาพแม่ที่แตกสลายเกินรับไหว

      ความจริงคือเราไม่ได้เข้มแข็งเลย เราอ่อนแอมาก อ่อนแอจนบางวันลุกไม่ไหว แต่เราก็ยังต้องอยู่ต่อ

ไม่ใช่เพราะสู้ ไม่ใช่เพราะเข้มแข็ง แต่เพราะพี่เชยังต้องการแม่

      และเรายังรักเขามากพอที่จะหายใจต่อ แม้จะเป็นลมหายใจที่แผ่วเหลือเกิน บางทีนี่อาจเป็นความเข้มแข็งในแบบที่ไม่มีใครเห็น ความเข้มแข็งของคนที่กำลังแตกสลาย แต่ยังเดินต่อเพื่อลูกคนเดียวที่ยังอยู่บนโลกใบนี้

และวันนี้...แค่ได้เขียนออกมา ก็ถือว่าเรา “รอดมาอีกวัน” แล้ว

และนี่อาจเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เราทำได้ในตอนนี้

แม่คิดถึงหนูมากเหลือเกิน